Claudia Mertens
Triagist
Toen Claudia Mertens stopte met haar vorige baan nam ze de keuze om zich te laten opleiden als triagist. Een keuze die ze veel eerder had moeten maken, vindt ze. Waarom vindt ze dit en wat houdt haar werk in?
Claudia, wat maakt jouw werk als triagist zo leuk?
De afwisseling van het werk. Geen enkel gesprek is hetzelfde. En de spanning. Iedere keer als de telefoon overgaat is het weer een verrassing wat gaat komen.
Wat het werk ook zo boeiend maakt is dat je mensen helpt die ongerust zijn over hun gezondheid. Je probeert met de triage de angel uit die ongerustheid te halen. Dit zorgt voor opluchting bij patiënten en uit zich vaak in dankbaarheid.
Je zit meestal aan de telefoon als triagist. Wordt dat niet saai?
Nee, helemaal niet! Al was ik daar, voordat ik aan de slag ging bij Huisartsenposten Amsterdam, wel bang voor. Maar het werk is enorm dynamisch. Bij ieder gesprek moet je als een Sherlock Holmes de hulpvraag ontrafelen en de urgentie beoordelen. En dan meteen handelen om zo de juiste zorg op dat moment te kunnen bieden.
Wat moet je goed kunnen om dit werk te kunnen uitvoeren?
Allereerst moet het in je bloed zitten om mensen te willen helpen. Nieuwsgierig- en alertheid zijn ook belangrijke eigenschappen. Net zoals kordaat kunnen optreden. Mensen weten soms zelf niet wat nu hun echte hulpvraag is of vertellen uitgebreide of warrige verhalen. Dan moet je echt tussen de regels door luisteren. En blijven doorvragen en samenvatten, zodat je alle puzzelstukjes bij elkaar hebt.
Wat nog meer?
Zonder oordeel luisteren naar de patiënt. Je moet ervoor waken de antwoorden op de vragen zelf in te vullen voor de patiënt. Doe je dat wel, dan loop je het risico om verkeerde aannames te maken, met alle gevolgen van dien.
Moet je ook stevig in je schoenen staan?
Ja. Als triagist werk je bijna iedere dienst met een andere huisarts, die de eindverantwoordelijkheid heeft. Je bevindingen leg je aan hem of haar voor.
Onlangs had ik een patiënt aan de telefoon waarbij er ogenschijnlijk niets urgents aan de hand was. En toch vertrouwde ik niet. Ik ging in overleg met de huisarts op de post en deze vertrouwde geheel op mijn intuïtie. Dus liet ik een ambulance komen voor de patiënt.
Klopte je gevoel?
Ja. De meneer bleek ernstige hartklachten te hebben.
Wat had je gedaan als de huisarts had gedacht: ‘Uit de triage blijkt niets ernstigs. Ik stuur geen ambulance’?
Dan was ik in discussie gegaan. Ik heb inmiddels zoveel ervaring dat ik weet dat ik altijd op mijn gevoel moet vertrouwen.
Wat voor een werkgever is Huisartsenposten Amsterdam?
Een fijne werkgever. Ik werd met open armen ontvangen toen ik begon. Tijdens de inwerkperiode kreeg ik volop de tijd om het triageren onder de knie te krijgen. Ook kreeg ik vaste begeleider die me wegwijs maakte. Nu ik er een tijd werk is er nog steeds begeleiding en ruime mogelijkheid om je verder te ontwikkelen.
Hoe zijn je collega’s?
De werksfeer is prettig en collega’s en leidinggevenden staan voor je klaar. Ik heb weleens gehad dat een patiënt die ik aan de telefoon had gehad, was overleden nadat deze met gillende sirenes naar het ziekenhuis was gestuurd. Dan is het heel fijn dat je je verhaal kwijt kunt. Ook als je een dienst wilt ruilen, is dat vaak geen enkel probleem.
Raad je het werken bij Huisartsenposten Amsterdam aan?
Na het faillissement van het Slotervaartziekenhuis ben ik voor Huisartsenposten aan de slag gegaan. Dat beviel meteen zo goed dat ik mijn team van oud-collega’s heb overgehaald om ook te solliciteren. Zelfs mijn buurvrouw, een nagelstyliste wil zich laten omscholen. Dus ja, ik raad iedereen dit werk en deze werkgever aan! Ik wou dat ik deze overstap eerder had gemaakt.